Niektórzy myślą, że chodzi o to, żeby „przestać się tym przejmować”. Albo „zostawić przeszłość w spokoju”.
Ale to nie działa. Bo to, co nieprzepracowane, nie znika - tylko siedzi w środku i cicho robi swoje. Czasem wchodzi w ciało. Czasem w sen. Czasem wraca w relacjach.
Więc… co to właściwie znaczy, że coś trzeba przepracować?
To znaczy: zatrzymać się i naprawdę się tym zająć
Nie uciekać. Nie udawać, że już „po wszystkim”.
Tylko spojrzeć z bliska, z ciekawością, może z bólem na to, co się wydarzyło i co w tobie zostało.
To może być: coś z dzieciństwa, co się ciągle odzywa
- zranienie, które nigdy nie zostało nazwane
- relacja, która zostawiła cię w kawałkach
- poczucie winy, które niesiesz, choć już nie wiesz, czemu
Nie chodzi o to, żeby się „babrać w przeszłości”.
Chodzi o to, żeby zrozumieć siebie i móc ruszyć dalej bez tego ciężaru.
Przykłady z życia - tak to może wyglądać:
🟦 "W moim domu nikt mnie nie słuchał"
Anka dorastała wśród ludzi, którzy słyszeli tylko siebie. Jako dorosła nie potrafi powiedzieć, że coś ją boli. Tłumi, milczy, udaje.
Przepracowanie? To dla niej uświadomienie sobie, że jej emocje też mają prawo istnieć. I że może zacząć mówić najpierw do siebie. Potem do innych.
🟦 "Zawsze musiałam być silna"
Kasia słyszała całe dzieciństwo: „nie mazgaj się, dasz radę, jesteś twarda”. Dziś dusi wszystko w sobie. Boi się przyznać, że ma dość.
Przepracowanie? To nauczenie się, że siła to nie tylko twardość. Czasem siłą jest powiedzenie: „Nie daję rady. Pomóż mi.”
🟦 "Zdrada, której nigdy nie przegadałam"
Ola mówiła wszystkim, że „już po wszystkim”. Ale od tamtej pory nie potrafi zaufać nikomu.
Przepracowanie? To pozwolenie sobie na żal, złość, rozczarowanie. I wybaczenie sobie. Za to, że wtedy nie umiała inaczej.
🟦 "Nikt nie zauważył, że się rozpadam"
Marek latami zmagał się z depresją, uśmiechając się do świata. Nikt nie wiedział. On sam sobie wmawiał, że to tylko zmęczenie.
Przepracowanie? To przyznanie się przed sobą: „Nie daję rady sam. Potrzebuję pomocy.” I pozwolenie sobie ją przyjąć.
🟦 "Noszę wstyd, który nie jest mój"
Ewa była całe życie krytykowana przez matkę. Dziś wciąż czuje się „nie dość dobra”.
Przepracowanie? To uświadomienie sobie, że ten głos w głowie to nie ona. I że dziś może siebie nauczyć od nowa.
A Ty?
Co w Tobie siedzi niewypowiedziane?
Co od dawna domaga się zauważenia?
Z czym żyjesz, udając, że to już za Tobą, a ono wraca czasem szeptem, czasem krzykiem?
To może być właśnie to, co warto przepracować.
Nie po to, żeby cofać się w czasie.
Tylko po to, żeby wreszcie ruszyć naprzód bez tego ciężaru.
Jak to wygląda w relacjach?
Przepracowanie to nie tylko kwestia Twojej głowy i serca to także to, jak funkcjonujesz z innymi.
Często ból, który nosisz w sobie, wpływa na to, jak traktujesz bliskich.
Nieświadomie możesz:
zamykać się w sobie, bo boisz się kolejnego zranienia,
wybuchać gniewem, którego nie rozumiesz,
unikać bliskości, bo boisz się zaufać,
przyjmować winę, która nie jest twoja.
Przepracowanie w relacjach to pozwolenie sobie na autentyczność:
- na mówienie o tym, co boli,
- na wyrażanie potrzeb i granic,
- na akceptację, że czasem zareagujesz emocjonalnie i to jest w porządku,
- na naukę bycia z kimś, nawet gdy jest trudno.
Przepracowanie pomaga tworzyć prawdziwe więzi - bo bez zrozumienia siebie nie zbudujesz bliskości, która leczy.
Jak się nie oszukiwać, że już „mam to za sobą”?
Często mówimy sobie: „już o tym zapomniałam”, „już się z tym pogodziłam”.
A jednak coś wraca:
czujesz ucisk w klatce piersiowej w trudnej sytuacji,
nie możesz przestać myśleć o tym, co się wydarzyło,
unikasz tematów, które mogą wywołać ból,
zdarza się, że w relacjach reagujesz „nieproporcjonalnie” do sytuacji.
To znak, że coś jeszcze czeka na uwagę.
Przepracowanie to proces - czasem dłuuugi, czasem z przestankami.
Nie musisz się oszukiwać.
Lepiej zaakceptować, że to ciągle „w trakcie”.
I dać sobie prawo do powrotów, zatrzymań, momentów zwątpienia.
Co pomaga, kiedy się tego dotykasz?
Kiedy zaczyna boleć na nowo, możesz:
Zatrzymać się i oddychać - dać sobie chwilę, by poczuć emocje, zamiast je tłumić.
Napisać to, co czujesz - nie musi być ładne ani poukładane, ważne, żeby wypuścić z siebie to, co w środku.
Porozmawiać z kimś zaufanym - czasem usłyszeć siebie na głos pomaga zrozumieć, co jest naprawdę ważne.
Nie osądzać siebie za to, co czujesz - emocje nie są ani dobre, ani złe, są sygnałem.
Przypominać sobie, że to proces - że każdy krok, nawet cofnięcie się, to część drogi.
Dbać o siebie na co dzień - sen, jedzenie, ruch, chwile wyciszenia to fundamenty, które pomagają wytrzymać trudniejsze momenty.
Podsumowanie i pytanie do Ciebie
Przepracowanie to nie punkt na mapie, do którego dojeżdżasz i już.
To droga, którą chodzisz czasem pod górę, czasem z górki, czasem po kamieniach, czasem po miękkim.
A Ty?
Co dziś możesz zrobić, by się zatrzymać i zajrzeć do tego, co czeka na Twoją uwagę?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz