To nie są zwykli ludzie.
To aniołowie w ludzkich ciałach.
Przychodzą wtedy, gdy najbardziej tego potrzebujemy – choć często jeszcze tego nie wiemy.
Zaczynamy z nimi rozmawiać i nie wiemy, kiedy mówimy już o wszystkim - o radościach, lękach, o tym, co boli i co leczy.
I nawet nie zauważamy, kiedy otwieramy dla nich drzwi swojego świata.
Oni nie naprawiają nas - oni nas widzą.
Nie pytają „dlaczego?”, tylko mówią: „jestem”.
Nie zabierają przestrzeni - dają oddech.
I zostają. Na chwilę. Na miesiąc. A czasem - na zawsze.
Są jak ciepło, którego nie da się opisać słowami.
Są jak przypomnienie, że nie jesteśmy sami, nawet wtedy, gdy wszystko się wali.
I właśnie wtedy, gdy jest trudno, ich obecność staje się cudem.
Cisza z nimi nie ciąży. Milczenie koi. Obecność uzdrawia.
Niech takich ludzi nigdy nam nie zabraknie.
I niech my też potrafimy być takim aniołem – dla kogoś, kto dziś potrzebuje światła.
Bo każdy czasem potrzebuje kogoś, kto po prostu... będzie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz