Kiedy łzy stają się siłą

Była kiedyś osoba, która wpadła w trudną sytuację – jakby ugrzęzła w bagnie i poczuła się bezradna, pełna smutku. Wokół niej zebrały się dobre serca, które chciały okazać współczucie i razem z nią płakały, dzieląc jej ból.

Usiedli obok, zatopieni w swoich łzach, a ta wspólna rozpacz tylko pogłębiała problem. Bagno wokół niej stawało się coraz większe, a ona zapadała się coraz bardziej. Wtedy pojawił się ktoś inny – ktoś, kto nie podzielał smutku, lecz zaoferował pomoc.

Zdecydowany i pełen troski, powiedział:

„Przestań płakać. Czy naprawdę chcesz utknąć tutaj na zawsze, czy wolisz spróbować się wydostać?

Chwyć tę linę, którą ci rzucam, trzymaj się mocno i ruszaj nogami – razem możemy znaleźć wyjście.”

Na początku ta osoba nie potrafiła zrozumieć tej surowej troski. Czuła się zraniona, a nawet oskarżyła pomocnika o brak współczucia. Ten jednak nie zniechęcił się – przywiązał linę do drzewa i odezwał się cicho: „Jestem tu, gdybyś potrzebowała pomocy.”

Minęło trochę czasu, a łzy nadal płynęły, tylko pogłębiając trudności. W końcu jednak pojawiła się siła, której wcześniej brakowało – chęć, by żyć i iść dalej.

Zdecydowała się chwycić linę. Nie było to łatwe – wymagało siły, cierpliwości i wiary w siebie. Ale krok po kroku, dzięki wytrwałości, wydostała się z bagna.

Wtedy ci, którzy wcześniej jedynie współczuli, spojrzeli na nią z podziwem i radością. Jej odwaga i determinacja były inspiracją – bo czasem, by wyjść z trudności, trzeba przestać tylko płakać i zacząć działać.