Motyl

Pewnego dnia znalazłam kokon, w którym pojawiła się mała szczelina. Usiadłam i obserwowałam motyla przez kilka godzin, jak próbował przecisnąć się przez tę niewielką dziurkę.

Wydawało mi się potem, że motyl zatrzymał się w miejscu. Zdawało się, że dotarł tak daleko, jak mógł, i dalej po prostu nie potrafił się przebić. Postanowiłam mu pomóc. Wzięłam nożyczki i delikatnie odcięłam resztę kokonu.

Motyl wyszedł łatwo, ale miał opuchnięte ciało i skrzydła skurczone przy sobie. Wciąż go obserwowałam, oczekując, że skrzydła w końcu się rozłożą i wzmocnią na tyle, by unieść jego ciało. Ale to się nie zdarzyło.

Motyl spędził resztę swojego życia, pełzając w kółko z opuchniętym ciałem i skurczonymi skrzydłami, nigdy nie wzlatując.

To, czego w mojej życzliwości i pośpiechu nie dostrzegłam, to fakt, że ograniczenia kokonu i wysiłek potrzebny motylowi, by przebić się przez wąską szczelinę, były niezbędne, aby przygotować jego ciało i skrzydła do lotu — by mogły być gotowe w chwili, gdy dostanie wolność.

Czasem właśnie trudności są tym, czego najbardziej potrzebujemy.

Gdybym szła przez życie bez przeszkód, byłabym słabsza. Nie mogłybyśmy stać się silne i nigdy nie wzbić się wysoko.

Prosiłam o siłę...

Otrzymałam wyzwania.

Prosiłam o mądrość...

Otrzymałam zadania do rozwiązania.

Prosiłam o sukces...

Otrzymałam ciało i umysł do ciężkiej pracy.

Prosiłam o odwagę...

Otrzymałam przeszkody do pokonania.

Prosiłam o miłość...

Otrzymałam ludzi, którym mogłam pomóc.

Prosiłam o uznanie...

Otrzymałam okazje do rozwoju.

Nie dostałam tego, czego chciałam. Dostałam to, czego naprawdę potrzebowałam.