Ciepłe słowa

Dawno, dawno temu, w lesie pełnym cudownych roślin i drzew, żył mały kwiatuszek. Był to kwiatek, który przez długi czas starał się rosnąć obok starego, potężnego drzewa. Mimo że ziemia była twarda, a korzenie drzewa głęboko wbite w ziemię, kwiatek starał się znaleźć miejsce na wzrost.

Codziennie mocno wierzył, że rozwinie swoje płatki w pełni i stanie się pięknym kwiatem, który zachwyci innych. Ale mimo starań, jego płatki były małe, a łodyga cienka. Co więcej, kwiatek zauważył, że nie ma wystarczająco dużo słońca, bo korona drzewa zasłaniała światło. Kwiatuszek czuł się coraz bardziej zmęczony, ale nigdy nie przestawał starać się rosnąć, wierząc, że w końcu uda mu się wyrwać z cienia. Przez wiele dni i tygodni czekał, marząc, że stanie się silnym kwiatem. Pewnego dnia, gdy znów próbował otworzyć swoje płatki, zauważył, że nie rośnie wcale. Był stłamszony przez potężne drzewo. Czuł, że nie ma siły, by walczyć dalej. Rozpłakał się cichutko, bo nie wiedział, co robić. Zauważyło to mądre, stare drzewo, które stało obok kwiatuszka przez wiele lat. Choć drzewo było ogromne, miało serce pełne ciepła i troski. Zbliżyło się do kwiatuszka i powiedziało: „Mały kwiatku, wiem, że bardzo się starasz. Wiem, jak ciężko jest ci rosnąć w moim cieniu. Ale czasem trzeba odpuścić, by znaleźć dla siebie lepsze miejsce. Twoje siły nie zostaną zmarnowane, jeśli pozwolisz sobie zmienić kierunek. Zaufaj sobie, znajdź miejsce, które pozwoli ci naprawdę rozwinąć swoje płatki.”

Kwiatuszek spojrzał na drzewo zaskoczony, a potem zamyślił się głęboko. Zrozumiał, że życie nie polega na walce z czymś, czego nie można zmienić, ale na znalezieniu swojej drogi. Zatrzymał się na chwilę, patrząc na potężne drzewo, które przez lata dawało mu cień, ale teraz pozwalało mu pójść własną drogą.

„Zacznę od nowa…” – powiedział do siebie kwiatek. I tak, z odwagą w sercu, postanowił, że poszuka innego miejsca. Miejsce, gdzie będzie mógł wzrastać w pełni, korzystając z dobrodziejstw słońca, wiatru i deszczu. Znalazł nowe miejsce na skraju lasu, gdzie wszystkie rośliny miały przestrzeń do wzrostu. Wkrótce rozwinął swoje piękne, kolorowe płatki, które zaczęły przyciągać uwagę innych kwiatów. Czuł się szczęśliwy i spełniony, bo zrozumiał, że czasami odpuszczenie tego, co nie działa, jest kluczem do znalezienia prawdziwego szczęścia.

Morał bajki: Czasem musimy odpuścić to, co nas ogranicza, by znaleźć swoje miejsce, w którym naprawdę możemy się rozwinąć. Choć walka wydaje się kusząca, nie zawsze jest to najlepsza droga. Czasami po prostu trzeba zmienić kierunek, by zacząć od nowa, z większą siłą i radością.

Dawno, dawno temu, w krainie, gdzie niebo było zawsze błękitne, a lasy pełne tajemniczych szumów, żyły dwa niepozorne stworzenia – Wietrzyk i Strumień. Wietrzyk był młodym duchem wiatru, który podróżował po tej krainie od zawsze. Zawsze swobodny, nigdy nie zatrzymywał się w jednym miejscu na długo. Lubił rozmawiać z chmurami, bawić się z liśćmi i podziwiać świat z góry, kiedy unosił się nad drzewami. Strumień, z kolei, był spokojnym, cichym wodnym żywiołem, który płynął od źródła aż do morza.Zawsze miał swoje miejsce – nigdy nie zmieniał kierunku, nie znał pośpiechu. Woda w Strumieniu była jasna jak kryształ, a jej powierzchnia odbijała każdy szczegół otaczającego go świata. Pewnego dnia, gdy Strumień przepływał przez polanę, na której Wietrzyk często odpoczywał, zapytały się wzajemnie:

„Strumieniu, czemu zawsze płyniesz w jednym kierunku? Zawsze jesteś tam, gdzie miało cię

przeznaczyć źródło? Dlaczego nie wybierasz drogi, którą ci serce wskaże?”

„A ty, Wietrzyku, czemu nigdy nie zostajesz w jednym miejscu? Dlaczego ciągle gnasz przed siebie, nie zatrzymując się, by poczuć, co jest wokół ciebie?” – odpowiedział Strumień.

„Bo czuję, że przeznaczenie mnie prowadzi. Czasami wiem, że muszę tam być, w tym miejscu, w tej chwili. Zawsze czuję, że los, który dał mi życie, pokazuje mi drogę.” Strumień zamyślił się. Był mądry, znał każdy zakręt swojej drogi, znał rytm swojego płynięcia, lecz nigdy nie zastanawiał się, czy to, co robi, to naprawdę jego wybór. Woda go prowadziła.

„A co by było, gdybyś nie musiał płynąć tylko tam, dokąd prowadzi cię źródło? Co, jeśli masz wybór, gdzie popłynąć? Może przeznaczenie, które cię prowadzi, to nie wszystko, co jest w twojej mocy – może wybór, aby płynąć tam, gdzie pragniesz, może zmienić twoją drogę?” – zapytał Wietrzyk.

W małym, cichym mieszkaniu, gdzie ściany znały każdy oddech dawnych dni, przy oknie wciąż stały dwa krzesła. Kiedyś były symbole bliskości – świadkami rozmów do późna, śmiechu bez powodu i dłoni, które zawsze znajdowały drogę do siebie. Były to miejsca, w których rozmawiali o marzeniach, o planach na przyszłość, o swoich drobnych sukcesach i porażkach. Te krzesła pamiętały, jak siadały na nich, trzymając się za ręce, patrząc w tę samą przestrzeń, mając poczucie, że życie nie jest takie straszne, bo mają siebie. Ale z czasem coś się zmieniło. Nie nagle. Nie dramatycznie. Cicho, jak kurz osiadający na ramie zdjęcia, którego nikt już nie przeciera. Ich dni wciąż wyglądały podobnie – wspólne śniadanie, krzątanie się po domu, wieczorne wiadomości, herbata. Ale gdzieś pomiędzy tymi zwykłymi czynnościami zatraciła się magia ich relacji. Zniknęły czułe gesty, spojrzenia pełne zrozumienia i milczenie, które mówiło więcej niż tysiąc słów. Ona zaczęła czuć się obco. Choć codziennie dzielili te same cztery ściany, przez większość dnia nie rozmawiali. Czuła się jakby były dwie różne rzeczywistości: jej własna i ta, w której żył on. Każde z nich miało swoją przestrzeń, swoje myśli, swoje życie. Ich rozmowy zniknęły pod warstwą rutyny. I chociaż miała obok siebie kogoś, kto powinien być jej wsparciem, kto powinien być tym, przy kim czuła się najbezpieczniej, zaczęła odczuwać coś, czego nigdy wcześniej nie znała: samotność. Samotność, która nie wynikała z bycia samemu, ale z bycia w relacji, w której nikt już nie zauważał drugiego. Pojawiły się pytania, które nie miały odpowiedzi: „Dlaczego nie rozmawiamy?”, „Gdzie się podziała nasza bliskość?”, „Dlaczego wciąż siedzimy obok siebie, ale tak naprawdę siebie nie widzimy?”

Pewnego wieczoru, siedząc przy oknie, patrząc na cichą, zgaszoną ulicę, powiedziała cicho:

– Wiesz… czasem czuję, że jestem sama. Nie samotna, tylko sama – z myślami, z brakiem odpowiedzi, z niewypowiedzianym zdaniem. Czasem mam wrażenie, że żyjemy obok siebie, a nie ze sobą. On spojrzał na nią wtedy inaczej. Spojrzał tak, jakby pierwszy raz dostrzegł ból w jej oczach, a może i własny ból, który dotąd ignorował. W jego oczach była cisza. Było zrozumienie, choć nie od razu potrafił wyrazić to w słowach. Czuł to samo, choć bał się przyznać. Oboje bali się spojrzeć prawdzie w oczy, bo nie wiedzieli, jak poradzić sobie z tym, co się stało.

Kamień, który chciał być gwiazdą. Na skraju starej ścieżki, gdzie codziennie przechodzili ludzie, leżał mały, szary kamień. Nie wyróżniał się niczym szczególnym – był zwyczajny, niepozorny, często omijany lub przypadkowo kopany przez przechodniów.

Kamień marzył, by być kimś więcej. Patrzył w niebo i zazdrościł gwiazdom, które świeciły jasno, przyciągając wzrok każdego. "Gdybym tylko mógł być jedną z nich," myślał, "wszyscy by mnie zauważyli i podziwiali." Pewnej nocy, gdy księżyc świecił wyjątkowo jasno, kamień westchnął

głęboko: "Dlaczego nie mogę być gwiazdą? Dlaczego jestem tylko kamieniem na drodze?" Księżyc, słysząc jego żal, odpowiedział: "Każdy ma swoje miejsce i rolę. Ty, choć niewielki, jesteś częścią tej ścieżki. Ludzie stąpają po niej, docierają do celu, bo ty i inne kamienie tworzycie drogę." Kamień zamyślił się. Następnego dnia zauważył, że dzieci bawią się w pobliżu, układając z kamieni różne wzory. Jeden z chłopców podniósł go i powiedział: "Ten będzie idealny na środek naszego kręgu!" Kamień poczuł ciepło. Zrozumiał, że choć nie świeci jak gwiazda, ma swoje znaczenie tu, na ziemi.

Morał:

Czasem pragniemy być kimś innym, nie dostrzegając własnej wartości. Każdy z nas ma unikalne miejsce i rolę do odegrania. Nie trzeba świecić na niebie, by być ważnym na ziemi.

Wyobraź sobie że siedzimy razem w kuchni to moje ulubione miejsce tam powinien być duży stół żeby wszystkich zawsze pomieścić. Twoje dłonie nerwowo zaciskają się na kubku dobrą herbatą. A ja patrzę na ciebie patrzę ci w oczy nie z pogardą ale z troską i z ciepłem.

Kochana moja...Widzę, jak trzymasz się resztką sił. Uśmiechasz się, ale w oczach masz zmęczenie. Takie, którego nikt nie widzi. Taki rodzaj ciszy, który krzyczy. I wiem… czasem wystarczy tylko jedno spojrzenie, by dostrzec, że ktoś już długo niesie ciężar, którego nigdy nie powinien dźwigać sam. I wiem, że jesteś w relacji, która boli bardziej, niż koi.

Że każdego dnia stoisz na granicy – między nadzieją a rezygnacją. I że już nawet nie prosisz, tylko modlisz się, by się nie pogorszyło. I wiem, że boisz się, że jeśli odejdziesz, zostanie tylko pustka. Ale chcę Ci dziś coś powiedzieć... ze spokojem i troską. Chcę, żebyś usłyszała to od kogoś, kto Cię widzi naprawdę. Bez ocen. Bez presji. Nie jesteś trudna. Nie jesteś zbyt wrażliwa. Nie jesteś winna jego chłodu, jego milczenia, jego gniewu. Ty po prostu kochasz... i czekasz, że ktoś Cię zauważy. Że dostrzeże, że jesteś zmęczona byciem silną. Że chcesz być tą, o którą się ktoś zatroszczy, przy której można się schować, a nie ciągle walczyć. A on... on być może nigdy tego nie zobaczy. Bo nie potrafi. Bo nie umie kochać tak, jak Ty potrzebujesz być kochana. Pamiętasz tę przypowieść o żabie? Włożonej do zimnej wody, którą powoli się podgrzewa. Nawet nie zauważa, że robi się za gorąco. I tak właśnie żyjesz. Powoli się gotując. Powoli tracąc siebie. Ale ja Ci mówię – to nie musi tak wyglądać. Masz prawo wyjść. Masz prawo powiedzieć „dość”. Masz prawo przestać walczyć o kogoś, kto nie walczy o Ciebie. Masz prawo wybrać siebie – nie jako egoizm, ale jako akt miłości. Bo jeśli nie Ty, to kto? I wiem, że to trudne. Że boisz się, co będzie dalej. Ale wiesz... wiele z nas przechodziło przez ten ogień. I wyszło. Może poranione, ale silniejsze. Prawdziwsze. Wolne. Ja jestem tu. I będę. By przytulić Twoje serce, kiedy będzie pękać. By przypomnieć Ci, że nie jesteś sama. Że jesteś kochana. Że zasługujesz na miłość, która nie boli. Na dom w czyichś ramionach, a nie pole bitwy. Więc jeśli kiedyś będziesz gotowa – wyciągnij rękę. A ja ją złapię. Bez ocen, bez „a nie mówiłam”, bez pośpiechu. Z sercem. Bo kochana, ja naprawdę wierzę w Ciebie. I wiem, że przyjdzie taki dzień, w którym nie będziesz już tylko toczyć bitwy. Tylko żyć.

Z miłością. Naprawdę. Twoja ja.

Czym jest karma? Wyjaśnienie najprościej, jak się da

Słowo „karma” pochodzi z języka sanskryckiego i oznacza po prostu ,,działanie". Ale nie chodzi tylko o to, co robimy - chodzi o cały łańcuch: co myślimy, co czujemy, co mówimy i jak działamy.

Najprościej mówiąc: karma to zasada „co dajesz, to wraca”. To trochę jak z falą, którą rzucasz w wodzie – to, co wyślesz w świat, zatoczy krąg i kiedyś wróci do Ciebie. Może nie od razu. Może nie od tej samej osoby. Ale wróci.

Przykład: Jeśli traktujesz innych z szacunkiem, życzliwością i troską – prędzej czy później doświadczysz podobnego traktowania. Jeśli natomiast siejesz złość, zazdrość, osądzanie – to właśnie z taką energią możesz spotkać się w swoim życiu. Karma nie jest karą ani nagrodą.

To po prostu prawo równowagi – Twoje wybory mają konsekwencje. To działa na wszystkich poziomach:

- Myśli (np. ciągłe narzekanie – przyciąga negatywne sytuacje),

- Słowa (np. plotkowanie – wraca do Ciebie jako nieporozumienia),

- Czyny (np. pomoc komuś – może wrócić jako pomoc w trudnej chwili). Nie chodzi o to, żeby się bać każdego kroku, ale żeby żyć świadomie, z dobrymi intencjami.

🌱 12 Praw Karmy - Jak Twoje Działania Kształtują Życie.

Oto 12 praw karmy, które mogą pomóc Ci żyć bardziej świadomie i w harmonii z otoczeniem:

Podświadomość

Zastanawiałaś się kiedyś, jak to się dzieje, że czasem czujesz lęk bez powodu albo sabotujesz coś, co bardzo pragniesz osiągnąć?

a też. I w końcu zrozumiałam, że wiele z tego siedzi nie w teraźniejszości… ale głęboko w podświadomości. Podświadomość to jak ogromny magazyn wspomnień, emocji i przekonań, które zbieraliśmy przez całe życie. To ona decyduje, zanim my zdążymy pomyśleć. Działa w tle – bez naszej zgody, ale z naszej historii. I wiesz co?Najpiękniejsze w tym wszystkim jest to, że można z nią współpracować. Przeprogramować ją. Krok po kroku. Zaczęłam od prostego: zmiany języka, jakim do siebie mówię. Zamiast „Nie dam rady”, mówię „Spróbuję, zrobię najlepiej, jak potrafię”. Zamiast „Znowu zawaliłam”, mówię „Uczę się. To proces”. Podświadomość nie zna żartów – chłonie wszystko jak gąbka. Dlatego dziś wybieram słowa, które leczą, a nie ranią.

10 dobrych myśli, które zmieniają wewnętrzny świat:

1. Zasługuję na dobre rzeczy.

2. Ufam sobie i swojej drodze.

3. Moja przeszłość mnie ukształtowała, ale nie definiuje.

4. Każdy dzień to nowa szansa.

Opowiem Ci historię, która kiedyś bardzo mnie poruszyła. Pewnego dnia uczony profesor odwiedził mistrza zen, pragnąc zgłębić tajniki tej filozofii. Mistrz zaprosił go na herbatę. Gdy zaczęli rozmawiać, profesor nieustannie dzielił się swoimi przemyśleniami i wiedzą, nie dając mistrzowi dojść do słowa. Mistrz spokojnie nalał herbaty do filiżanki gościa. Gdy naczynie się napełniło, kontynuował nalewanie, aż herbata zaczęła się przelewać. Zaskoczony profesor zawołał: „Przestań! Filiżanka jest pełna! Mistrz odparł: „Podobnie jak ta filiżanka, jesteś pełen własnych opinii i przekonań. Jak mogę Cię czegoś nauczyć, jeśli najpierw nie opróżnisz swojego umysłu?”

Morał: Czasami, aby naprawdę się czegoś nauczyć, musimy najpierw zrobić miejsce na nowe doświadczenia i wiedzę, porzucając wcześniejsze przekonania.

Taka cicha, niewidoczna, ale bardzo realna. Po jednej stronie jest złość, zazdrość, gniew, żal. A po drugiej - spokój, miłość, wyrozumiałość, dobro. Obie te siły codziennie się ścierają. Ktoś kiedyś zapytał: „Która z nich wygrywa?”. I odpowiedź była prosta, choć głęboka: „Ta, którą karmisz”. Zatrzymało mnie to. Bo tak często pozwalamy, by w nas rosły emocje, które nas niszczą - pielęgnujemy urazy, powtarzamy sobie krzywdy, zamiast skupić się na tym, co buduje. Od tamtej pory staram się wybierać. Codziennie. Czasem mi nie wychodzi. Ale wiem, że każdy świadomy wybór - by zamiast gniewu wybrać ciszę, zamiast złości -- współczucie, to krok ku temu, by ten dobry wilk miał siłę.

Czasami w życiu zdarza się, że są takie rozmowy, które powinny się odbyć, ale nigdy nie zostają wypowiedziane. Myślimy o nich przez długie miesiące, a nawet lata, ale coś w nas blokuje, żeby naprawdę z nimi wystartować.  Wybieramy ciszę, bo ta wydaje się łatwiejsza, mniej bolesna. Może dlatego, że słowa nie zawsze potrafią oddać tego, co naprawdę czujemy, albo boimy się, że prawda może zbyt mocno zranić drugą osobę – lub nas samych. A jednak cisza jest głośna. Głośna w swoim milczeniu. Nie mówi nic, a jednocześnie mówi tak wiele. Każdy dzień, w którym nie podejmujemy rozmowy, pełen jest niewypowiedzianych słów, które przybierają formę nieporozumień, bólu i tęsknoty za czymś, co mogło się wydarzyć. To w tej ciszy krąży mnóstwo niewidocznych ciężarów, które, choć nie wykrzyczane, mają ogromną moc. Cisza niekiedy ma swój cel – czasami to forma obrony, kiedy boimy się, że otwarte wyrażenie siebie zniszczy coś, co nam jest drogie. Może to też kwestia lęku przed oceną, przed tym, że rozmowa może poprowadzić nas w nieznane i bardzo trudne miejsca. 

Miłość po przejściach to zupełnie inna miłość niż ta, którą znamy z młodzieńczych marzeń. Wiesz, na początku życia wydaje się, że miłość to coś, co po prostu się zdarza, coś, co jest naturalnym elementem naszej drogi. Jednak po kilku doświadczeniach, które zostawiają blizny, po nieudanych związkach, które uczyły nas, co to znaczy być naprawdę kochanym, a co to znaczy być zranionym, miłość staje się bardziej skomplikowana. Człowiek po przejściach, po bólu i rozczarowaniach, nie wierzy już w miłość taką, jaką wyobrażał sobie na początku. 

Nikt nam nie mówi, że odbudowa siebie to nie tylko łzy i siła… to też decyzje, które bolą. Takie, które sprawiają, że stajesz się "czarną owcą" w oczach innych. Bo żeby naprawdę wstać, musiałam zostawić za sobą ludzi, którzy mnie niszczyli. Nawet jeśli nosili nazwiska mojej rodziny. Musiałam zrozumieć, że wsparcie to nie tylko słowa - to obecność, ciepło, a czasem po prostu milczenie bez osądu. A jeśli tego nie było... musiałam przestać się łudzić. Byłam tą, która odeszła. Tą, która się odsunęła. Ale nie dlatego, że nie kochałam. Tylko dlatego, że zaczęłam kochać siebie. Bo nie odbudujesz się, trzymając się kurczowo tego, co ciągnie cię w dół. Odbudowa oznacza stratę. Oznacza samotność. Ale też... wolność. I wiesz co? Dziś nie żałuję. Dziś oddycham inaczej. Może nie mam wszystkiego. Ale mam siebie. A to pierwszy krok do czegokolwiek.

Morał? Czasem, żeby się odnaleźć, trzeba się najpierw odważyć zagubić. Trzeba wybrać siebie - nawet jeśli inni tego nie rozumieją.

Wiesz... czasami łapię się na tym, że nie tęsknię za konkretnym miejscem, tylko za uczuciem, którego nigdy nie zaznałam. Za ciepłem, które powinno być oczywistością. Za domem — nie jako budynkiem, ale jako schronieniem, spokojem, ramionami, w które można się wtulić bez słów.Dom mojego dzieciństwa miał ściany, dach i drzwi, był tak duży że mogły by w nim zamieszkać trzy rodziny, ale brakowało w nim tego, co najważniejsze: miłości, czułości, akceptacji i nigdy nie było miejsca by przenocować gości. Nie było rozmów z serca, nie było „jestem z ciebie dumna”, nie było zwykłego „jak się dziś czujesz?”. Było zimno, nawet gdy w kaloryferach buzowało ciepło. 

Są takie dni, kiedy wszystko boli. Nie ciało, ale dusza. Kiedy z pozoru wszystko jest „w porządku”, a jednak czujesz się, jakbyś unosiła się w pustce. Samotność, zmęczenie, zawód, lęk. Te dni są ciche. Ciężkie. Niewidoczne dla świata.

Dziecko chłonie świat jak gąbka. Jego tożsamość, poczucie wartości i sposób, w jaki patrzy na siebie – wszystko buduje się na podstawie tego, co słyszy i czuje w domu. 

Gdy zamiast miłości doświadcza krytyki, gdy nie słyszy: „Jestem z Ciebie dumny”, ale raczej: „Znów to zepsułeś”, w jego duszy rodzi się lęk. Lęk, że nigdy nie będzie wystarczająco dobre.

Brak akceptacji boli najgłębiej, gdy pochodzi od tych, którzy powinni kochać bezwarunkowo. Dorosłe dziecko krytyki często wciąż żyje z wewnętrznym głosem, który mówi: „Nie zasługuję”. Może bać się relacji, wyzwań, porównań. Może sabotować własne szczęście, bo podświadomie nie wierzy, że na nie zasługuje. Ale ten scenariusz można zmienić. Świadomość to pierwszy krok. Później przychodzi praca – nad wewnętrznym dzieckiem, nad uzdrawianiem przeszłości, nad nauczeniem się nowej, łagodniejszej miłości do samego siebie. Jeśli to czytasz i czujesz, że to o Tobie – jesteś wystarczająca. Już teraz. Już dziś. I masz prawo kochać siebie tak, jak na to zawsze zasługiwałaś. "Dzieciństwo bez akceptacji to rany które nigdy nie znikają. Dorastanie w cieniu ciągłej krytyki i braku wsparcia zostawia ślady, które nie znikają z wiekiem. Dziecko, które słyszy, że jest „niewystarczające”, zaczyna wierzyć, że nie zasługuje na miłość. W dorosłości to przekonanie przejawia się w niskim poczuciu własnej wartości, lęku przed porażką i trudnościami w relacjach.

Zawsze chcemy, aby nasze związki były idealne. Marzymy o miłości, która będzie trwała wiecznie, o partnerze, który zrozumie nasze potrzeby, spełni nasze oczekiwania i obdarzy nas szczęściem. Ale często dzieje się inaczej.  Czujemy się zawiedzeni, kiedy kolejny raz związek się rozpada, a my zostajemy z pytaniem: „Dlaczego mi się to przytrafia?”

Przyczyna nieudanych związków tkwi w tym, że szukamy miłości na niewłaściwy sposób. Często wybieramy partnerów z nadzieją, że to oni wypełnią pustkę w naszym życiu. Zamiast budować relację z drugim człowiekiem w oparciu o wzajemne zrozumienie i szacunek, szukamy kogoś, kto wypełni nasze braki, da poczucie bezpieczeństwa, spełni nasze oczekiwania.

Wybory pełne nadziei, ale pustych obietnic Kiedy szukamy miłości, zazwyczaj w grę wchodzi nasza potrzeba akceptacji, poczucia przynależności i bliskości. Niestety, często przyciągamy osoby, które

wnoszą w nasze życie więcej bólu niż radości. Wybieramy partnerów, którzy, choć mogą wydawać się na początku idealni, nie potrafią dać nam tego, czego naprawdę potrzebujemy. Pewnie nieraz zadajesz sobie pytanie, dlaczego wciąż powtarzasz te same błędy. Czy to Ty jesteś winna? Może to po prostu efekt nieświadomego szukania miłości w niewłaściwy sposób. Często nasze wybory podyktowane są lękami, niezaspokojonymi potrzebami lub pragnieniem wypełnienia luki, którą czujemy w sobie, brakiem miłości wyniesionym z domu.

Nie wiem, czy coś boli bardziej niż ból zadany przez najbliższych. Kiedy to, co powinno być bezpieczną przystanią, staje się źródłem lęku, poczucia winy i smutku. Toksyczne relacje rodzinne to temat trudny… ale prawdziwy. I wiem, że nie jestem w tym sama.